Ανέκαθεν το πρόσωπο του ζωγράφου είναι θέμα της ζωγραφικής του. Μέσα από τη χρονική του εξέλιξη διαφαίνονται οι τεχνοτροπικές επιλογές του.
«Το έργο του δεν αναφέρεται στις ικανότητες και τον συναισθηματικό κόσμο ενός ατόμου, αλλά κλείνει κάτι σαν πίστη κι ελπίδα καρποφορίας, συγκομιδής πολλών σπόρων εκ του ενός. Διδάσκει το ήρεμο αντίκρυσμα -δίχως οξύτητες ή μαλθακότητες κι αμαρτωλούς παλμούς- γεμάτο επίμονη θέληση, επιβλητικότητα και διαύγεια.
Μελετήστε το έργο του, αν θέλετε να σας ανοιχτεί ο φυλακισμένος μέσα σ΄ αυτό άνθρωπος, με το ήθος του που τον κάνει σεβαστό.
Κοντός, με χέρια μικρά και σκληρά, με μια φαλάκρα που θυμίζει θρησκευτική κουρά, κάπως αδέξιος μέσα στον κόσμο, σου δίνει την εντύπωση χειρώνακτος, όταν δεν προσέξεις το γαλανό μάτι του όπου βασιλεύει το παιδί, ανύποπτο για κάθε εξωτερικότητα, μέσα στην παρθενική ακεραιότητα του δικού του κόσμου»